Hugo Borst, Heleen van Royen en Adelheid Roosen schreven er boeken over en maakten films. Maar Irma wil het vandaag over Hilde hebben, een heel gewone vrouw die zorgt voor haar man die in de klauwen is gevallen van meneer Alzheimer.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben ervan overtuigd dat Hugo Borst heel lief is voor zijn moeder. Net als Heleen van Royen en Adelheid Roosen. Maar dat hun demente moeders hun carrière geen kwaad doen, is ook een feit. Hugo (deed die niet iets met voetbal?) schrijft opeens bestsellers, Heleen krijgt de kans haar serieuze kant laten zien en Adelheid: hoe lang geleden was het dat we iets van haar hadden vernomen?
Nee, dan Hilde. Hilde is getrouwd met Jos, die vroeger een stoere zeeman was en later een visrestaurant in Bergen op Zoom runde. Hij stond midden in het leven, was lief en gastvrij voor iedereen en had een duidelijk eigen mening.
Maar Jos is al heel lang Jos niet meer. Hij is helemaal in de greep van meneer Alzheimer.
Hilde schrijft geen boek over hem, maakt geen film en reist niet langs theaters met haar verhaal. Hilde zorgt gewoon voor Jos. Thuis, in hun eigen kleine huisje aan het water, vol liefde, geduld en warmte. Af en toe schrijft ze haar frustraties van zich af op Facebook. Hoe zwaar de zorg haar soms valt, hoe haar man haar man niet meer is, hoe moe en boos en gefrustreerd ze kan zijn. Dat hij, ooit eigenaar van een visrestaurant, niet eens meer weet wat gamba’s zijn. Dat hij niemand meer herkent, behalve haar, en hoe lang zal dat nog duren.
Het enige wat Hilde wil, is een beetje begrip voor mensen met Alzheimer. Dat artsen niet ongeduldig worden als Jos hen niet begrijpt. Dat mensen vriendelijk reageren als Jos op een terras graag zijn eigen boterhammetjes wil eten, naar de zon zwaait of honderd keer hetzelfde vertelt. Ze wil zoveel mogelijk genieten van de tijd die hen rest, zonder daar dramatisch over te doen. Tijd voor haarzelf heeft ze alleen als een lieve vriend(in) inspringt, maar ze wil haar Jos niet te vaak alleen laten.
Hilde wordt er geen bekende Nederlander van en ze verdient er geen cent aan. Wat ze wel heeft: mijn huizenhoge bewondering, en die van vele vrienden en bekenden. Een leven vol liefde. Volgens mij verdient dat wel tien lintjes.
