Trancen op tropische strandfeesten, dat doet ze liever dan geld uitgeven aan een Insta-waardig interieur. “Sodemieter op met je burgerlijke gedoe.”
“Ik houd van reizen en trancen, het is mijn grote passie. Een klein rugzakje pakken en dan vliegen naar een exotisch land waar ze strandfeesten geven. Lekker vier dagen lang op het strand aan de drugs, en me dan helemaal suf dansen. Met mensen praten doe ik niet echt, ook sex was nooit echt een groot onderdeel daarvan, het draait echt om de locatie, het dansen, de muziek en het trippen. Dat is wat een leven bijzonder maakt, vond ik. Vind ik. De rest van de vakantie doe ik aan yoga. Als ik in Nederland ben, geef ik ook lesjes op yogascholen. Ik werk wat in de horeca terwijl ik mijn volgende reis plan. Zo leef ik al jaren, wat zeg ik: decennia, als lid van een kudde nomaden die meebewegen met de flow van de party peeps en elkaar een paar keer per jaar over de hele aardbol treffen.
Ik woon op een etagewoning in De Pijp. Ja, het is maar veertig vierkante meter, maar meer heb ik niet nodig. Het valt bijna uit elkaar, als ik douche wordt mijn keuken nat, maar het heeft een balkonnetje en als de kaarsjes aan zijn, zie je niet dat het plafond bijna naar beneden komt. Hoe lang ik er woon? Héél lang, haha. Het kost slechts vierhonderd euro per maand inclusief alles en als ik op reis ben verhuur ik het op airbnb. Mijn nichtje van twintig regelt dat. Hoe beter het loopt, hoe langer ik weg kan blijven.
Die nomaden zijn mijn familie. En natuurlijk werd die kudde in de loop der jaren steeds meer uitgedund. Mensen vielen af omdat ze een gezin kregen en zich settelden. Ik bleef. Ik vond het te bijzonder wat ik meemaak. Ik weet heus wel dat mensen dat vreemd vinden. Al jaren krijg ik vragen over of het niet tijd is om me ergens aan te committeren, een vriend te nemen, te stoppen met reizen, een groter huis. De mensen die dat vragen zijn precies de mensen die ik zie als hét voorbeeld van wat ik niet wil worden: gezapig, gesetteld, maar vooral: passieloos. Al die mensen met al die gewone levens, dat is toch om treurig van te worden? Huisje, kindje, schutting, in de file, burenruzies, een metroman die helpt in het huishouden, mij niet gezien. Ik vind het echt schokkend om te aanschouwen dat dit is waar iedereen voor gaat. Je leven uitgestippeld tot aan je dood.
Ik zie ze sneuvelen om me heen, die eens zo fijne jonge gezinnen. En moet je ze dan eens zien! Ze zijn zo weerloos, omdat ze maar één wereldbeeld hebben, één scenario kennen, en als dat instort, dan zien ze geen alternatief meer. Terwijl er zoveel meer is in dit leven, ook als je niet meedoet met de massa. Wij party peeps zijn niet bang om buiten de maatschappij te staan.
Ik dans ze er allemaal uit: de nieuwkomers. Van die yuppen op zoek naar diepgang, die denken dat je ook een paar dagen langs kan komen om even mee te trancen en daarmee op Instagram pronken. Sorry?! Het is een way of life en als je denkt dat je dit ook in drie dagen kan bereiken, snap je er geen bal van. Dan ga je maar lekker kitesurfen. De toekomst? Joh, ik vind het zo burgerlijk om daaraan te denken. We zien wel. Ik heb net mijn moeder begraven die haar hele leven bezig was met wat de buren van haar vonden. Twee sanseveria’s voor het raam. Sodemieter op. Ik zie mijn oudere zus nu ook die kant op gaan. Twee onder een kap in Vleuten, twee auto’s voor de deur, een keer per jaar sex. Dan dans ik liever de nacht in, in mijn eentje, maar met zoveel passie in mijn lijf, daar kan geen metroman tegenop.”
LEES OOK: Vandaag trouwt Eva’s ex: En nu gaat hij op Ibiza een baby maken
