Moet ze leven als een zuinige tut of gaan voor lang leve de lol? Wies weet het niet meer. ‘Straks kwijn ik weg in armoede omdat ik zoveel heb gefeest en gezopen.’
Moet ik elke dag leven of het de laatste is of moet ik sparen voor later? Die vraag houdt mij altijd bezig, op het irritante af. De ene keer denk ik: man wat maakt het allemaal uit, misschien kom je volgende week onder een vrachtwagen of krijg je een hartaanval. Het andere moment wijs ik mezelf op alle problemen die ontstaan als ik geen rekening houd met de toekomst. De calvinist en angsthaas in mij winnen negen van de tien keer. Ze bemoeien zich met alles.
Neem nou geld. Gisteren boekte ik met mijn vriend een lang weekend Valencia. Paul had een paar hotelletjes uitgezocht, zoals gewoonlijk de allerleukste, en zoals gewoonlijk niet de allergoedkoopste. Mijn maag draaide zich om. “Is er niet iets goedkopers?” vroeg ik. Die waren er wel, maar ver uit het centrum of armetierig. Zelf neig ik altijd naar het armetierige, maar Paul moet niet aan krakkemikkige bedden of koude douches denken. Belachelijk vindt-ie dat. We kozen uiteindelijk voor de goedkoopste van zijn dure voorstellen. Een superleuk, charmant hotel middenin Valencia. In plaats van te genieten van de voorpret, voel ik me schuldig en angstig over wat we hebben gedaan. We hebben niet eens genoeg spaargeld om een flinke reparatie van de auto te kunnen betalen.
We sparen sowieso veel te weinig. Straks hebben we op ons zeventigste niets om van te leven. En wat als een van ons ziek wordt of geen werk meer heeft? Paul is er niet mee bezig, hij denkt niet eens aan morgen, laat staan aan over twintig jaar. Als hij vijf glazen te veel heeft gedronken zit-ie de volgende dag heel ontspannen Netflix-kijkend zijn roes uit. Ik ben bang dat mijn lever is aangetast en wil meteen gaan sporten en sapjes drinken om de drie jaar die ik net van mijn leven heb afgedronken te compenseren. Ik wil echt geen Korsakov krijgen.
Het hamsteren of je te buiten gaan–dilemma treitert me overal en altijd. Eigenlijk zou ik het liefst op een boerderij wonen en de hele dag voor leuke beesten zorgen. Een hond, een kat, een varken en twee geiten om precies te zijn. Maar daar valt geen brood mee te verdienen dus werk ik me helemaal uit de naad. Want allemaal leuk en aardig dat leven bij de dag, maar straks word je honderd en baal je dat je vroeger zoveel hebt uitgegeven. Dan lig je te huilen in je bed omdat je geen zorg kan betalen. Kwijn je weg van gekte en vergeetachtigheid omdat je vroeger zo hebt gefeest en gezopen. Of zit je doodongelukkig in een rolstoel omdat je aderen zijn dichtgeslipt door het vele lekkere eten. Dat wil je toch ook niet? Dan kan je je maar beter inhouden en later een beetje een leuke dag hebben. Aan de andere kant: ik kan natuurlijk ook voluit leven en genieten omdat ik morgen door een terroristische aanslag om het leven kan komen. Zie je, ik kom er niet uit.
Om niet als een benepen, treurige, zuinige, angstige trut door het leven te gaan heb ik een oplossing gevonden voor mijn zorgen. Ik ga zoveel mogelijk om met mensen die enorm van feesten, drinken, roken en geld uitgeven houden. Vergeleken bij hen heb ik mijn toekomst goed voor elkaar. En als het toch tegenvalt, dan ben ik niet de enige die het ellendig heeft later.
