Bonje in het seniorenappartementencomplex – wat een drama!

Al dagenlang ben ik in de ban van een soap. Niet op tv maar in het eggie. Dat zit zo. Mijn moeder (75) woont in een appartementengebouw voor senioren. Het is niet zo’n heel groot gebouw. Het behelst slechts zestien appartementen waardoor het lekker overzichtelijk is en iedereen elkaar kent.

Met een aantal bewoners is mijn moeder bevriend. Ze doen samen boodschappen, komen bij elkaar op de koffie, drinken ’s avonds samen een wijntje of kruipen op zaterdagavond naast elkaar op de bank om naar een dvd te kijken, want ‘dan is er niets leuks op de televisie.’ Mijn moeder kijkt niet naar Wie is de Mol en netflixen vindt ze maar ‘gedoe’. Andere bewoners kent ze uit de lift of van de spaarzame feestjes die worden georganiseerd. So Far. So Good.

Altijd op de hoogte van Saar?
Schrijf je hier in voor onze wekelijkse nieuwsbrief. 

Het appartementencomplex staat in een woonwijk. Er zijn parkeervakken voor de ingang en er is een ondergrondse garage waar het merendeel van de bewoners gebruik van maakt. Tot vorige week verliep alles vlekkeloos. Totdat één van de bewoners, met toestemming van de nabestaanden, zijn auto ’s nachts in de ondergrondse parkeergarage had gezet op een plek van één van de bewoners die een paar maanden geleden helaas is overleden. Dat deed hij omdat hij, die dag, waardevolle materialen in zijn auto had die hij de andere dag nodig had voor zijn werk.

Toen ging het fout. Iemand schoof een anoniem briefje onder zijn ruitenwissers met het bericht dat dát natuurlijk niet de bedoeling was. De arme man haalde zijn schouders op. Nee. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat hij daar misbruik van zou maken en het was slechts voor één nachtje. Beetje jammer dat de desbetreffende bewoner niet even bij hem had aangebeld. Dan had hij uit kunnen leggen dat hij met toestemming gebruik maakte van deze parkeerplek en óók waarom hij daar gebruik van móést maken. Hij besloot er verder geen aandacht aan te schenken.

Een paar dagen later parkeerde deze man zijn auto half op de stoep, half op de weg. Dat doe ik af en toe ook. Als ik even snel iets af moet geven bij mijn moeder of iets op moet halen en er is geen parkeerplek beschikbaar dan parkeer ik onze auto ook illegaal. Het mag niet maar nood breekt af en toe wet. Blijkbaar had degene van het anonieme briefje dit ook in de smiezen. Blijkbaar zat het deze persoon zo ontzettend dwars dat hij, of zij, niet alleen een tweede anonieme briefje onder de ruitenwissers achterliet maar óók vond deze persoon het nodig om de politie te verwittigen. Die kwam. Zag en schreef een bekeuring uit van zestig euro.

De eigenaar van de auto vond niet alleen het anonieme briefje onder zijn ruitenwissers maar ook een bekeuring van zestig euro. Dat vond hij een beetje te gortig. Wat was er mis om gewoon even bij hem aan te bellen en vragen wat nou precies de bedoeling was? Je woont met zijn allen in een klein appartementencomplex, veel van de bewoners dragen zorg voor elkaar en dan anoniem melding maken bij de politie en één van je medebewoners een bekeuring bezorgen?

Toen mijn moeder dit aan mij vertelde zag ik de boosheid in haar ogen. Ze spuwde nog net geen gal. ‘Maarre die man van die auto, hè? Die heeft blijkbaar een briefje op ons mededelingenbord gehangen waarop hij ‘bedankte’ dat hem een bekeuring was bezorgd. Ik heb dat briefje nog niet gelezen maar dat ga ik zo doen als ik thuiskom’.

Het enige wat ik kon denken was: O mam, doe nou geen rare dingen. Ik ken mijn moeder. Berg je maar als zij boos wordt. Zij zou dit, haar kennende, helemaal uit gaan pluizen. Die onderste steen zou boven komen. Sherlock Holmes? Albert Stegeman? Peter R. de Vries? Watjes zijn jullie vergeleken bij mijn moedertje.

Vanmorgen belde ze mij op. Ze had het briefje van de foutparkeerder gelezen. ‘En?’ vroeg ik haar? ‘Ik heb een pen gepakt en met dikke letters 1940- 1945 plus een vraagteken eronder gezet…..’ ‘Oh ok mam….’ ‘En?’ ‘En met koeiletters mijn naam eronder gezet. Dat iedereen weet hoe ik over anonieme briefjes denk….’

Ik zei het al. Ik ben al dagenlang in de ban van een soap. Met mijn moeder onverwacht in de hoofdrol. – Ongetwijfeld to be continued

LEES OOK: De moeder van Miriam vindt haar dochter een kutkutkutkind

gifgif
Miriam Mars
Miriam Mars
Miriam (54) woont samen met JP en Kater Koos ergens in Brabant. Naast haar werkzaamheden als ZZP'er, werkt ze ook parttime voor een golfschool. Sinds 2021 is ze, naast moeder van twee volwassen kinderen, oma van Jan. Als de in Dubai woonachtige Jantje met zijn ouders in Nederland is laat ze alles uit haar handen vallen voor hem en is ze onbereikbaar voor iedereen. Meer weten? Op Instagram miriammars1968 laat ze alles zien. Nou ja. Bijna alles.