Blaas op slot: Thecla heeft een mannenkwaaltje

-

Het overkomt Thecla (54) regelmatig dat ze ’s nachts niet kan plassen: ‘Wel aandrang, geen straal – het is dat ik weet dat ik geen prostaat heb, maar anders…’

‘Uit wat ik zo uit mijn omgeving hoor, is het redelijk normaal dat je er ’s nachts een keertje uit moet om te plassen. Ik weet ook niet beter, ik doe dat al mijn hele leven. Zodat ik raar zat te kijken, de eerste keer dat ik op de wc zat met een volle blaas en nul resultaat. Het is niet echt lekker om niet te kunnen plassen, de boel zat gewoon op slot. Na vijf minuten heb ik het opgegeven, de volgende ochtend lukte het na het douchen, wassen, aankleden en ontbijten wel. En dat was een pure verlossing.

Die eerste keer is nu ruim anderhalf jaar geleden en sindsdien heb ik het vaker. Niet elke nacht, goddank. Maar toch zeker een of twee keer per week. Er valt geen peil op te trekken – het enige wat ik heb kunnen vinden, is dat het vaker voorkomt na het vrijen. Maar ik hou van mijn man en hij van mij, dus sex opgeven is niet echt een optie. Bovendien komt het ook vaak voor als we niet hebben gesext, dus misschien is het ook wel toeval.

Het zorgt wel voor interessante nachtelijke intermezzo’s. Vier uur ’s nachts: op hoop van zegen naar het toilet. Niets. Als ik het licht aandoe, word ik zo wakker dat slapen er helemaal niet meer inzit, dus in het schemeren een beetje verzitten. Voorover, achterover, opstaan, weer zitten in de hoop op minimaal een druppel. De hond heeft zich inmiddels bij me gevoegd, vindt het dolgezellig en valt prompt in slaap. Hij wel.

Radio in de badkamer zachtjes aan als afleiding om te kunnen ontspannen. Toch maar een lichtje aan en even lezen. Nog een stapje verder: voorlezen, ook al weer om de ademhaling en spierspanning te veranderen. De hond luistert ademloos naar Pogingen iets van het leven te maken en rekt zich wellustig uit. Ik wil vooral dolgraag terug naar bed.

Kraan van de wasbak een beetje laten lopen voor de klatersuggestie. Visualisaties van watervallen, stromende beekjes, regenbuien, overstromende regenpijpen. Niets. De poes heeft zich inmiddels ook bij ons gevoegd, want die is gefascineerd door het straaltje uit de kraan. Persen heeft totaal geen zin, dat maakt het alleen maar erger – het gaat juist om ontspannen. Soms is het een kwestie van millimeterwerk. Officieel moet je plassen met je voeten plat op de grond, bij mij werkt het soms om een beetje ‘op mijn tenen te gaan zitten’.

Na tien, twaalf minuten zonder resultaat geef ik het meestal op en ga wat rondlopen. Logeerkamer, zolder, naar beneden en weer terug, de honden zoet in mijn kielzog. Beetje draaien met de heupen, wat oefeningen voor de bekkenbodemspieren en dan nog maar eens proberen. Vaak lukt het dan wel deels, maar leegplassen is er niet bij. Ik ben dan echter al zo godsgelukkig iets kwijt te zijn, dat ik terug in bed kruip, in de hoop nog iets van mijn nachtrust te kunnen redden. En die is toch al niet zo best, met opvliegers en zo.

De menopauze wordt vaak geassocieerd met ongewenst urineverlies. Daar is van alles over bekend, maar ‘urineretentie’, zoals dit heet, schijnt vooral een mannenkwaal te zijn. Het is dat ik weet dat ik geen prostaat heb, maar anders… Het komt gewoon niet zo vaak spontaan voor, vrouwen die er mee kampen, krijgen het in meer dan de helft van de gevallen na een operatie of bevalling. In mijn geval is er geen sprake van pijn, er zit niets in de weg, mijn laatste blaasontsteking stamt uit 1991 en mijn plaspatroon is verder normaal.

Het is een troost dat het tot nu toe steeds goed komt. Dat maakt dat ik er niet zó op gefixeerd raakt, dat ontspannen er helemaal niet meer inzit. Met even lopen en die oefeningen krijg ik het meestal deels wel weer op gang. En de volgende ochtend lukt het tot nu toe steeds om alsnog alles te lozen, wat altijd wel een hallelujamomentje is.

Maar slopend is het wel. Ik vind de overgang al pittig, in de zin dat ik doodmoe van alles ben en toch al minder goed slaap. ’s Nachts ook nog eens tijd stukslaan aan turen naar een druppelende kraan of het voorlezen van de hond kan ik er eigenlijk niet ook nog eens bijhebben. Ik ben benieuwd of meer Saartjes hier last van hebben en wat zij eraan doen. Het is vooral een vervelend kwaaltje. Je weet pas hoe vreselijk het is om niet te kunnen plassen als die reflex niet meer automatisch werkt.’

Lees ook 13 dingen over de 45+ punani

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN