Ik ben eruit gewerkt omdat ze me te oud vonden – na 17 jaar dienstverband

Ze was nooit ziek, had altijd altijd positieve functioneringsgesprekken, was hartstikke enthousiast. En toch vloog Ilse (57) eruit  bij het bedrijf waarvoor ze al zeventien jaar werkte. Ze zou ‘niet gemotiveerd’ zijn. 

“Na maanden onzekerheid was het bijna een opluchting toen bekend werd dat er 420 mensen uit moesten. Grote overheidsorganisatie, grote ingreep, het moest om de kosten te drukken. Een extern bureau – alsof dat niks kost! – zou bepalen wie meteen boventallig was en wie nog mocht solliciteren naar óf de eigen baan of een functie elders in het bedrijf.

Ik werkte er op dat moment bijna zeventien jaar. Elke cursus gedaan die er aangeboden werd, nooit ziek, altijd meegegaan met nieuwe software, niets dan positieve functioneringsrapporten in mijn dossier. Maar ik begreep heel goed dat dit geen baangarantie gaf, dus ik ging dat gesprek in met het gevoel dat ik me echt zou moeten bewijzen en vond dat niet vervelend, ik was al blij dat ik in ieder geval een kans kreeg.

Het gesprek was met een vrij jonge vrouw die ontzettend haar best deed geen oogcontact te maken, maar steeds op haar papieren en haar scherm keek. Ze vroeg hoe ik tegenover de reorganisatie stond. Ik zei dat het een hoop onrust gaf, maar dat ik er begrip voor had dat het andere tijden waren en dat er op een andere manier gewerkt moest worden. We hadden over het soort werk dat ik zou kunnen doen. Ik zei dat ik open stond voor mijn oude baan, maar dat er ook te praten viel over minder uren. Ik heb zelfs aangegeven dat ik bereid was financieel een stapje terug te doen: liever iets minder verdienen dan helemaal geen werk, dacht ik.

Voor mijn gevoel heb ik me in dat gesprek niet opgesteld als een star oud mens, maar toch kreeg ik de volgende dag al te horen dat ik de ‘boventalligenmap’ kon komen halen. Ik was erg van slag en begreep er niets van. Toen ik inzage vroeg in het rapport van de oogcontactmijder werd daar erg moeilijk over gedaan, maar omdat ik toch niets te verliezen had, heb ik doorgedramd. ‘Mevrouw is niet flexibel en staat onvoldoende open voor verandering om een soepele transitie te kunnen garanderen,’ stond erin. Reden: toen me gevraagd werd hoe ik stond tegenover een bepaald softwareprogramma dat ze wilden invoeren, heb ik gezegd dat me dat een vreemde keuze zou lijken. Omdat het in de eerste plaats een oud en achterhaald programma vol bugs was. En er in de tweede plaats een half jaar eerder voor een half miljoen euro aan gloednieuwe software was geïnstalleerd die wél werkte. Ik had misschien beter kunnen liegen dat ik het oude systeem opgewekt weer op zou pakken. Sorry dat ik zo professioneel was om te denken aan het belang van de organisatie en de klanten, ook bekend als de belastingbetalers.

Daar ben ik dus op afgerekend. Ik ben er met open ogen ingetuind, het was gewoon een valstrik om me ergens op te kunnen pakken, mijn woorden te verdraaien en me weg te werken. Niet omdat ik niet de capaciteiten of de juiste instelling zou hebben, maar omdat ik te oud en te duur ben. Zelfs met minder uren of minder salaris, blijkbaar. Alleen kan ik het niet bewijzen. Wie denkt er nu aan om zo’n gesprek op te nemen?

Nu ben ik dus werkeloos. En argwanend en boos, omdat ik het gevoel heb dat ik niet eerlijk ben behandeld. Ik denk dat alles al vast stond en dat die gesprekken alleen maar voor de bühne waren. Ik ben daar bitter over en dat helpt niet echt om open en enthousiast te blijven solliciteren. Vooral omdat ik na 46 afwijzingen (je mag al blij zijn dat je een reactie krijgt…) de indruk heb dat ze eerst kijken naar je geboortejaar en vervolgens alles wat je te bieden hebt gewoon overslaan. Ik vind het heel frustrerend en voel me heel machteloos. Ik had echt niet verwacht tot mijn AOW op rozen te zitten, maar dit heb ik ook niet verdiend.”

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.