Omdat ze niet wil riskeren dat haar tanden aan het wiebelen slaan, ondergaat Irma drie keer per jaar de kwelling van de mondhygiëniste. “Het is zoiets als bevallen, maar zonder baby.”
Ik heb heus wel een lieve mondhygiënist. Ze heet Bianca, heet me bijna zingend welkom en vraagt heel belangstellend hoe het met me is. We keuvelen wat over het weer, over werk, hartstikke gezellig. En dan moet ik in de stoel. Waar mijn lieve Bianca plots in een sadist verandert die met martelwerktuigen losgaat op mijn tandvlees. Ze prikt en port met ijzeren haken, ze schuurt, schraapt en bikt.
Ondertussen spreekt ze me geruststellend toe. “Het ziet er prima uit hoor, we hebben het helemaal onder controle. Het gaat echt heel goed nu.”
Het doet me denken aan mijn bevalling, toen ik helemaal uitgeput en uit elkaar getrokken was en de verloskundige riep: “Je doet het geweldig hoor, het gaat goed zo.” “Dat zeg je tegen iedereen,” kreunde ik terug. “Het gaat helemaal niet goed, ik wil ermee stoppen, laat dat kind maar zitten.” Zo ongeveer dus.
Nou kwam dat kind er uiteraard toch uit, en ook Bianca stopt niet voor het laatste tandje weer glad en glanzend is. Raar beroep, mondhygiënist. Toen ik zes was, schreef ik al verhaaltjes. Schrijven zat in mijn dna. Zou dat zo ook zijn met een mondhygiënist? Prutste Bianca altijd al in de monden van andere kinderen? Riep ze op haar tiende: “Ik ga later lekker met een ijzeren pin in andermans mond porren?”
Ze doet het nu in ieder geval met overgave. Na een half uur zet ze me kordaat weer buiten. “Je bent er weer vanaf. Tot over vier maanden!” Voorlopig moet ik nog niet aan een volgende afspraak denken. Sterker nog, de rest van dag kan ik niet eens aan eten denken. Of aan praten.
