Vrouwen kunnen shoppen, mannen kunnen sjoemelen. Vraag maar aan Juliette: ‘Terwijl wij een paar tientjes van onze winterjas jokken, houden de heren zich bezig met fraude, belastingdeals en salarisverdubbelingen.’
Te hard gewerkt? Teveel gezeur aan mijn hoofd? Er is een manier om mij weer helemaal in de relax te krijgen: ik ga shoppen. Het werkt altijd perfect. Laatst kwam ik weer eens moe maar voldaan thuis na zo’n middagje bevredigend door de stad zwalken. ‘Wat heb je gedaan?’ vroeg mijn man. ‘Lekker geshopt,’ zei ik. ‘Shoppen? Dat is toch hetzelfde als boodschappen doen?’ ‘Nee, liefje, dat is niet hetzelfde als boodschappen doen.’
Ik heb een man die alleen een winkel inloopt als hij echt iets nodig heeft. Als alle boordjes van zijn T-shirts versleten zijn en hij een T-shirt met een heel boordje wil. Of als de vuilniszakken op zijn.
Ik daartegen ben een damesmeisje, zoals hij regelmatig liefkozend en met enige verwondering constateert. En damesmeisjes beschouwen shoppen als een groot goed. Mind you: shoppen betekent niet per se heel veel geld uitgeven. Vorige week heb ik een hele middag in Amsterdam geshopt, ik heb zes dure jurken gepast, talloze etalages bekeken, een kopje thee gedronken en ik kwam thuis met oorbellen van € 6,95. Shoppen is er even helemaal uit zijn. Je vergapen aan al het moois dat er in de wereld te koop is. Troost. Jezelf verwennen. Iets voor vrouwen.
Verwennen mannen zichzelf dan niet? Jawel, maar niet met shoppen.
Waarom is shoppen vrouwelijk? Volgens mij omdat winkelen vroeger de enige manier was voor vrouwen om op een leuke manier geld uit te geven. Als geld macht is, was huishoudgeld beperkte macht, en daar kon je hooguit gebruik van maken door een deel voor jezelf te houden. Inmiddels verdienen de meeste vrouwen hun eigen geld. Maar het gedrag, de troost van het shoppen, lijkt opgeslagen te zijn in ons reptielenbrein – het is er niet meer uit te rammen. We blijven hetzelfde doen, we blijven thuiskomen met de smoes dat die dure jas een koopje was (‘Kijk, schat, kostte bijna niks’). We blijven klein denken.
Er zijn veel grappen over vrouwen met een gat in hun hand, maar mannen geven veel meer geld uit dan vrouwen. Terwijl veel vrouwen een nieuwe winterjas een Groot Belangrijk Ding vinden, kopen mannen achteloos een duur overhemd zonder het te passen of een prijzige gadget voor hun racefiets om zich vervolgens op de echte Grote Belangrijke Dingen te storten. Op dikke auto’s, kapitale huizen, de inrichting van de directieruimte. Op status, prestige, gouden handdrukken en topsalarisverdubbelingen. Terwijl wij een paar tientjes van onze winterjas jokken, houden de heren zich bezig met bouwfraude, belastingdeals en sjoemeladministratie.
Nu zitten er nog maar weinig vrouwen aan de top, en kunnen ze dus ook niet op grote schaal frauderen. Maar nu we langzaamaan door het glazen plafond breken, wordt het misschien tijd dat ook te doen. Worden we eindelijk eens serieus genomen. Wij zouden van miljoenendeals en miljoenenfraudes en miljoenensalarissen wel een groter feestje maken, denk ik. Kijk eens naar de mogelijkheden! Dit kunnen wij beter! Smaakvoller! Geef vrouwen een paar duizend euro voor een rondje couture en vier miljoen om een kantoorinrichtingsbudget te overschrijden, en het resultaat ziet er stukken minder bloedeloos uit dan de burelen van een gemiddeld consultancybureau.
Het wordt tijd voor topvrouwenfraude. Tijd om te shoppen voor een beeldschoon, peperduur glazen plafond in ons kantoor. Voor de mannen.
