Als iemand mij nog één sollicitatietip geeft, ga ik slaan

-

Zita (55) is een jaar werkloos en wordt gek van alle goedbedoelde adviezen van mensen die twintig jaar geleden voor het laatst hebben gesolliciteerd: “Ze kunnen zich gewoon niet voorstellen dat het NIET mijn schuld is.” 

“Een vriendin, die de laatste negentien jaar niet meer heeft gesolliciteerd, biedt aan ‘een sterke sollicitatiebrief’ voor me te schrijven. Alsof ik me er met een jantje-van-leiden vanaf maak. Een andere vriendin adviseert me ‘breder te kijken naar vacatures’. Alsof ik na elf maanden werkeloos zijn nog altijd alleen reageer op droombanen en niet alles overweeg wat er langs komt in de Nationale Vacaturebank. En een derde stelt een opleiding voor. Alsof het zin heeft duizenden euro’s te investeren en vier jaar te studeren om op mijn 59ste mét diploma maar zonder werkervaring op de arbeidsmarkt te komen. Ik hou van ze en ik waardeer hun betrokkenheid, maar met de realiteit hebben hun tips niets te maken.

Grappig (en irritant!) is dat dit soort adviezen vooral komt van mensen die werk hebben. En zich absoluut niets kunnen voorstellen bij hoe het is om op je 55ste onvrijwillig thuis te zitten. Ik heb gesolliciteerd op functies die perfect aansloten op mijn profiel, met sollicitatiebrieven die drie werkcoaches van het UWV uitstekend vonden en ben toch afgewezen. Niemand zegt hardop dat je leeftijd een afknapper is – op je CV 1961 als bouwjaar zien is volgens mij al genoeg om opzij te worden gelegd. Ik snap dat niet: aan mij kun je nog twaalf, dertien jaar een gemotiveerde, ervaren kracht hebben. Het jonkie dat de baan wél krijgt, is na een paar jaar weg voor iets anders. Of jarenlang slechts deels inzetbaar omdat er kinderen komen. Maar het heeft geen zin met rationele argumenten te komen, vijftigplus wordt gewoon als ‘oud’ gezien. En daar helpt geen overheidscampagne aan.

Wat wel helpt, is netwerken. De beste tips krijg ik van mensen die óók werkloos zijn en met wie ik eens per week koffie drink om bij te praten en ideeën te pitchen. ‘Niet klagen, maar vragen’, is het motto. We leerden elkaar kennen bij een training van het UWV die we zo slecht vonden, dat het onmiddellijk een band schepte. Ik heb ooit een cursus visagie gedaan, er zit iemand in die goed kan fotograferen: we hebben nu allemaal professionele headshots bij onze profielen op LinkedIn. We hebben een gezamenlijke app-groep om elkaar heel snel op banen te attenderen. Twee mensen uit de groep zijn inmiddels via-via weer aan het werk. Weliswaar in een heel andere branche, maar toch. Het werkt.

Bij mij kriebelt het ook. Zoals je bij een voetbalwedstrijd voelt dat er nog een punt gaat vallen, zo heb ik het gevoel dat ook ik binnenkort een kans zal krijgen. Niet door een traditionele brief, maar door te netwerken. Het kost veel tijd en energie, maar op onze leeftijd is het volgens mij zinvoller dan steeds maar weer online sollicitatieformulieren invullen. Netwerk live zoals wij, maar ook online, op banenmarkten, bij oud-collega’s en bij vakgenoten. Als je op voorspraak van iemand ergens langs mag gaan, telt ‘1961’ niet meer zo zwaar.

Tegen goedbedoelende vriendinnen zou ik willen zeggen: werk zoeken is nu al ruim elf maanden mijn baan. Ik neem het serieus, ik solliciteer desgewenst per filmpje, ik netwerk me suf en ik ben er elke dagen uren mee bezig. Goede adviezen zijn welkom, open deuren mogen wat mij betreft dicht blijven. Ik weet dat jullie het je niet kunnen voorstellen, maar het ligt niet per se aan mij. Een nieuwe baan vinden is voor iedereen een kwestie van hard werken, mazzel en een beetje goodwill. Boven de vijftig heb je daarnaast het wonder van een werkgever met een open blik nodig. Geef me niet het gevoel dat het mijn schuld is dat ik thuis zit. Afwijzing krijg ik al genoeg.”

Lees ook: Wie is die 50 + vrouw die zich heeft opgehangen op haar werk?

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN