De wijde wereld in met louter een rugzakje om, Edith vond het altijd heerlijk om te doen. Maar de laatste jaren ziet ze het niet meer zo zitten. Want in een backpackerstent kun je je op een gegeven moment niet meer vertonen. Wat dan? Edith geeft advies.
Niets vond ik vroeger fijner dan op Schiphol te staan met alleen mijn rugzak en ikzelf. Op weg naar landen die ik niet kende, naar ontmoetingen met wie weet hoeveel interessante en leuke mensen en nieuwe avonturen. Het beste was: dat ik het helemaal zelf mocht invullen. Dat gevoel van ultieme vrijheid begon al op Schiphol.
Alleen op reis was zo makkelijk.
Gewapend met Lonely Planet kwam ik in elk land, van Afrika tot Azië, wel ergens in een hostel terecht waar ik vrienden maakte, een tijdje mee optrok om dan, als ik daar weer zin in had, te gaan waar ik wilde gaan en bleef hangen waar ik wilde blijven hangen. Alleen zijn was een keuze.
Toch brak er een tijd aan dat het allemaal niet zo makkelijk meer ging. Ineens voelde ik me misplaatst in zo’n backpackerstent. Ik liep tegen de veertig en twintigers en dertigers keken me aan alsof ik hun oma was. Ze spraken me aan met mevrouw en ik vond alleen nog maar aansluiting met het personeel. Ik betrapte mezelf erop dat ik geen zin meer had stapelbedden met zweterige matrassen en snurkende buurvrouwen. Ik wilde een kamer voor mezelf alleen.
Nee, in een backpackerstent signaleer je mij niet meer, maar wat dan wel? Vijf jaar geleden vond ik mijzelf moederziel alleen terug in metropool Manilla op een kamer van een medium budgethotel. Daarbuiten liepen zestien miljoen mensen rond waarvan ik er niet één kende en waarschijnlijk ook niet zou leren kennen, want op een of andere manier ging het niet meer. Ik was naar de Filippijnen gegaan om Kerst te ontvluchten, me niet realiserend dat het katholieke land bol stond van plastic kerstbomen en dat je op elke straathoek in de tropische hitte Let it snow, let it snow… zou horen. Maar erger was dat ik zeker meende te weten wat mensen zouden denken als ze mij in het vizier kregen: een oudere alleenstaande vrouw die niemand heeft om Kerstmis mee te vieren. Toen was het gedaan met het reizen in mijn eentje.
Nu, vijf jaar later is het gedaan met het zelfmedelijden. Want wie zegt dat een vrouw die na haar vijftigste alleen de wereld in trekt zielig is en dat niet zou kunnen? Dat zit toch alleen in mijn hoofd? Dus heb ik besloten de wijde wereld weer in te trekken, maar niet op de manier zoals ik dat vroeger achteloos deed met slechts een rugzakje op de bonnefooi naar Verweggistan. Nee, dát recept werkt niet meer. Ik ga het anders aanpakken.
Alleen op vakantie als 50+ vrouw doe je zo.
-
Zoek het land uit waar je altijd al naar toe wilde.
En dat is best lastig, want er zijn er zo veel!
-
Verdiep je in de geschiedenis van de reisbestemming
En in de de cultuur en vooral ook de infrastructuur van het land, hoe makkelijk pak je een bus, een trein, een vliegtuig.
-
Stel jezelf een doel als je op reis gaat
Maak een programma van dag tot dag van alles wat je wilt zien en bezoeken.
-
Bedenk van te voren een reisbudget
Vroeger ging je misschien maanden op reis voor een habbekrats, voor nu geldt dat je beter korter kunt gaan tegen minder afzien. Less is more.
-
Maak volop gebruik van sociale media
Op Facebook kun je beelden en ervaringen delen (en is er altijd wel iemand die reageert). En skypen met familie en vrienden is makkelijker dan ooit, als je tenminste niet diep in de jungle zit. Want ook minder vanzelfsprekend zoals dat vroeger ging, vind je een gesprekspartner of een tijdelijke reisgenoot.
-
Meer tips voor (b)older women travelling solo vind je op Wanderlustandlipstick
-
Of lees deze blog over alleen op reis gaan.
Er staan bijzonder leuke tips in. Zoals: doe alsof je een expat bent, dan vallen ze je niet lastig met toeristentrucs.
Veel reisplezier!
LEES OOK: Bril op, virtual reality aan, en hup: op reis!
