Tenzij je kind in de goot ligt of aan het backpacken is in Noord-Korea, hoef je het niet altijd over ze te hebben, vindt Anne-Marie. Want: zij hebben een eigen leven. En jij ook.
LEES OOK: Een backpackende dochter in Azië – van mij hoeft het niet
Ooit waren er luiers en huilbuien en spenen en kloven en slapeloze nachten. Het was crisis, want we moesten baby’s in leven houden. Alle reden dus om veelvuldig je licht op te steken bij lotgenoten of met hen de bijbehorende hoogtepunten te delen. Heerlijk. Thats what friends are for.
Inmiddels zijn de kinderen groot. Minimaal puber, mogelijk al volwassen. Hopelijk liggen ze niet in de goot, hebben ze een niet al te lang strafblad en hoeven ze niet per se te backpakken in Noord-Korea. Zo wel, dan heb je natuurlijk alle reden om je hart uit te storten bij vriendinnen, maar vaak genoeg zijn er geen grote drama’s aan de hand. En ook dan menen wij elkaar met regelmaat verslag te moeten doen van het leven van onze kinderen, alsof onze eigen ziel en zaligheid daar volledig van afhangt: ‘Het gaat niet goed op school’ (hoebestaathet), een ‘Huisgenoot beschuldigt haar van een teringzooi achterlaten in de keuken’ (kannietwaarzijn), ‘Je zoon luistert niet naar je’ (ohjohdatdoettievanmijaltijd) of ‘Zij is heel goed met kinderen’ (gohhee).
Dit zijn mijn 6 redenen om het dus eens wat minder over die kinderen te hebben:
- Je vriendinnen zonder kinderen hebben je geduldig aangehoord toen je kinderen klein waren. Voor je het weet zijn we alweer oma en begint al het gekir opnieuw. Give them a break tussendoor. Ze zullen je dankbaar zijn.
- Je kinderen hebben een eigen leven. Ja, echt waar. Het is niet per definitie leuk voor ze als jij dat met anderen doorneemt. Zeker niet als het gaat om bijvoorbeeld lichamelijke intimiteiten of prille liefdesperikelen. Dat zou zomaar eens vertrouwelijk kunnen zijn. Zo las ik eens een column waarin de schrijfster vertelde dat het geslachtsdeel van haar oudste zoon opeens zo gegroeid was. Ik zeg maar één ding: niet en nooit doen, hoe hoog/lang het je ook zit.
- Natuurlijk ben je weleens bezorgd. Soms is er echt wat aan de hand. Dan kan een vriendin/collega je geruststellen of met je meedenken. Maar zit je echt met dingen als ‘Hij moet alsnog naar de havo terwijl hij volgens mij hoogbegaafd is en onderpresteert’ of ‘Ze heeft nog niet gezoend volgens mij’ of ‘Ze zien gewoon niet haar waarde in dat bedrijf’, ga dan bij jezelf te rade. Ik las onlangs in glossy JAN dat iemand moest huilen als haar kind een onvoldoende had. Lieve help, dan kan ik net zo goed meteen in een tranendal gaan bivakkeren!
- Natuurlijk ben je trots op je kinderen. Realiseer je echter dat niemand jouw kinderen zo fantastisch vindt als jij – en een eventuele vader, opa en/of oma. Hieruit volgt trouwens: zet niet al hun belevenissen, cijfers, wedstrijden en dansjes op Facebook, tenzij er natuurlijk eentje de Nobelprijs wint of zich aanmeldt bij de FARC. Onlangs scrolde ik door mijn tijdslijn en zag ik dat mijn meeste posts over mijn kinderen gaan. Ik schaam me kapot! Het is een godswonder dat ik nog een paar FB-vrienden over heb.
- Als je een vriendin spreekt, doe je dat vast niet alle dagen. Dan zou het zomaar kunnen dat ze meer geïnteresseerd is in jouw leven dan in dat van je kinderen. Jij bent tenslotte haar vriendin, niet je zoon of je dochter. Als alle kinderen moeten worden doorgenomen, is de kans vrij groot dat jullie afscheid moeten nemen zonder erachter te zijn gekomen hoe het met de ander gaat.
- Geniet ervan dat je stukje bij beetje je eigen leven terug krijgt en dat je dat steeds minder hoeft te wijden aan andere mensjes. Maak reisjes met je vriendinnen, ga vreemd, werk de ballen uit je broek of doe een lijpe cursus. Bijkomende voordeel: dan kan dat lege nest syndroom meteen ook op je fuck-it list.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
