Yolan wil net op haar racefiets stappen als ze haar buurvrouw tegenkomt die een ongemakkelijk gesprek begint. “Ik denk niet dat je daarvan afvalt.”
‘Zo sportieveling’, hoor ik tot mijn schrik als ik in mijn sportpakje naar de garage loop om de racefiets te pakken. Onmiddellijk en onwillekeurig trek ik mijn buik in. Het is de buurvrouw, begin veertig en weliswaar wat dikker dan ik, maar ook zoveel stralender en jeugdiger. Een moeder van basisschoolkinderen, terwijl die van mij het huis al uit zijn. Dat alleen al maakt oud. En ik sta voor lul, dat is een ding dat zeker is. Beschaamd frunnik ik wat aan mijn wielerhandschoentjes. Stomme dingen, maar wel aangenaam als je urenlang voorover op een stuur moet hangen en je niet het gevoel aan je handen wilt krijgen alsof je al dagen op krukken loopt.
‘Jij fietst ineens hè?’, vraagt ze vrolijk. Tja, er is geen ontkennen aan. ‘Ja, ik ga net mijn fiets pakken’, zeg ik onnozel. En als om me te verontschuldigen voor zo’n dure aanschaf op mijn ouwe dag voeg ik er nog aan toe: ‘Die stond al twaalf jaar in de garage, maar ik heb hem ineens weer ontdekt. Handiger op mijn leeftijd dan hardlopen, want je krijgt er niet zo snel knieblessures van.’
Fijn, hoe oud kun je jezelf maken? Gegeneerd houd ik mijn telefoon uit beeld, die ik meeneem voor het geval ik tegen de vlakte ga en hulp nodig heb. ‘En er gaat een wereld voor me open, ik ontdek ineens prachtige stukken Utrecht. Al die dingen waar ik al jaren in de auto langs raas en die ik nooit gezien heb. Stiltegebieden, plassen, dat soort dingen.’
Klinkt spannend. ‘Ja’, zegt ze, ‘mooi is dat. Maar ja, Richard wil bijna nooit. Hij zegt dat alleen oude mensen fietsen.’
Richard heeft gelijk. Er valt een stilte. ‘En of je er nou van afvalt, weet ik ook niet hoor’, voegt ze er nog grijnzend aan toe terwijl ze haar blik even op mijn buik laat rusten, ‘Als wij fietsen gaan we onderweg altijd even borrelen. Met bitterballen haha.’
Ik lach met haar mee en lieg: ‘Ja, dat doen wij ook.’ Helemaal niet waar, allang niet meer. Witte wijn kruipt in je benen en maakt ze van lood. Maar we deden het wel. Ooit. Toen ik mijn 45-ste verjaardag nog niet achter de rug had en de kilo’s me nog niet van alle kanten hadden besprongen.
‘Succes’, lacht ze.
LEES OOK Miriam gaat naar de sportschool en draait compleet door
