Anne-Marie was nooit het mooiste meisje van de klas. Dat vond ze klote en balen en tragisch, maar nu ze de eitjesleeftijd is gepasseerd dankt ze de heer op haar blote knietjes.
Tais-toi et soi belle, zeggen de Fransen – hou je mond en wees mooi. Vrouwen met een grote mond zijn nooit populair geweest en als ze ook nog mooi waren vinden de meeste mensen dat ronduit bedreigend (lelijke vrouwen met een grote mond werden sowieso niet serieus genomen).
Nou was ik tot mijn grote spijt helemaal niet mooi toen ik jong was (nog steeds niet overigens, maar dat had je al geraden). Dat vond ik echt zonde – voor de mensheid maar vooral voor mijzelf. Hoe fijn zou mijn leven zijn als ik beeldschoon was. Daarover kon ik alleen maar dromen. Ik zou blij voor de spiegel staan. Iedereen zou me aardig vinden ook al was ik het niet. Goddelijke mannenlichamen waren mij spontaan ten deel gevallen. Topbanen had ik binnengehengeld, louter door te glimlachen en een extra knoopje te openen.
“Mooi zijn is heel lastig hoor”, vertrouwde mijn hinderlijk mooie vriendin me toe in onze jonge dagen. Iedereen wilde haar als trofee, legde ze vriendelijk uit, zonder ook maar een moment te verhullen dat ik inderdaad geen lekker ding was. Mannen hoefden niet eens te horen wat ze vond, deed of wilde, welnee, ze kon meteen mee, in één rechte lijn naar bijvoorbeeld, ze noemde maar wat, het bed. Aardige, geïnteresseerde en (dus) bescheiden mannen durfden niet eens met haar te praten (zo mooi was ze echt hoor, ze zat niet zomaar een beetje op te scheppen).
Ik luisterde en dacht: verwend nest. Met je luxeprobleem. Dan stop je je hoofd toch lekker in de wasmachine als je het er zo moeilijk mee hebt? Of laat je wat vel tussen je oogleden zetten. Maar eerlijk is eerlijk, ze had natuurlijk wel een punt. Ik ontmoette tenminste weleens gezellige, geestige kerels waarmee in ieder geval nog een gesprek was te voeren en zij moest het doen met narcistische jagers, stalkers en opscheppers. Ik zal maar niet zeggen bij wie ze is blijven plakken na een sprankelende modellencarrière.
Nu ik de eitjes-leeftijd ben gepasseerd, maakt het godzijdank allemaal geen ene flikker meer uit. Want echt, hoe mooi je ook bent, je wordt echt niet meer uitgecheckt door collega’s, je krijgt geen snelle bodycheck in de kroeg en al helemaal geen baan vanwege je cupmaat of knappe snoet. Als werkgevers überhaupt al iemand van onze leeftijd uitnodigen voor een gesprek, is dat niet omdat ze behoefte hebben aan een lekker wijf. Dan gaat het ze om andere dingen – ervaring of zo. Of ze zoeken een rustfactor in het team (gaap).
Eindelijk kan ik mijn lot accepteren. Lang leve ouder worden. Vergeet botox, onbetaalbare make-up en die stomme onzekerheid. Het bespaart een hoop geld en pijn als je niet je mooie zelf met behulp van plastische chirurgie in stand hoeft te houden.
Droog je tranen als je altijd baalde dat je niet gods-gift-to-men-and-lesbian-women was. Maar blijf intussen wel aan je karakter werken. Want daar moeten wij vrouwen het op deze leeftijd van hebben. Niet dat je interessant moet gaan zijn of zo. Welnee, wie zit daar nou op te wachten. Als je maar een beetje contact maakt en veel lacht. Goed voor de marketing en dan kan niemand zeuren dat wij vijftigers zuur of in de overgang zijn. Tais-toi-ne-pas et ris comme une chevre.
